به جای پاسخ سلامم، نگاه یخ زده و منجمدش را به صورتم دوخت و هیچ نگفت. هزاران حرف ناگفته، هزاران سؤال بی جواب بر لبانم یخ زد و خشکید. داشت در پیچ خیابان ناپدید می شد. دیگر دلم طاقت نیاورد که این فرصت پیش آمده را از دست بدهم. فریادهایی که ظرف دو سال گذشته، از وجودم بر      می خاست و قبل از اوج در درون خفه می شد، همه باهم راه گریز یافتند و به فغان آمدند.